تو خوب میشناسی ام
 طبیب دردهای  لاعلاج روح خسته ام
،خدا
منو یک اشتهای کور و
 درد و نا توانی ام
هنوز.... گیج  و گم  نشته ایم پای سفره ات ....
تو میزبان ِخوب من ..
و من همان ضعیف و ناتوان و بی اراده ام...
نه  توشه ای گذاشتم
نه قدر را شناختم
.دلم به رسم میزبانی ات خوش است،کریمِ میهمان نواز....
تو خود بگیر لقمه ای
 تو ای طبیب چاره ساز
و سهم من
همین دهان ِ ناتوان
که میشود
 به اسم اعظم تو باز

یا الله

نوشته شده در یکشنبه 91/5/22ساعت 7:59 صبح توسط ز،س(نگار)|همدلی ( ) |